حالم این روزا حال خوبی نیست
قلوه سنگی توی کفش این دنیاست
من به روزای شاد مشکوکم
شک دارم ختم ماجرا اینجاس

نمی‌توان برای زندگی دیگران تصمیم گرفت؛ اما می‌توان به آنها کمک کرد براساس علم و علایقشان بهترین تصمیم را در زمانی خاص بگیرند. برای من این کار رو انجام دادن دوستانم و من الان دچار این موقعیت شدم و می‌خواهم به یکی از دوستان کمک کنم تا در این زمان بهترین تصمیم را بسته به شرایط و دانسته‌های خود و واقعیت بگیرد؛ اما امان از احساس و خودخواهی که مانع این امر می‌شود.

زمانی می‌گذرد و باید به گذشته خود نگاهی کرد، سپس با لبخندی و لگدی آن را به زباله‌دان تاریخ سپرد؛ همانطور که قرار بود فرزندانِ ناخلفِ نوح و موسی را به زباله‌دان تاریخ بی‌اندازیم، اما فعلی است نشدنی و ناممکن.
چند شب پیش به یاد خاطراتم افتادم و فهمیدم که تا سن 13 یا 14 سالگی هیچ خاطره‌ای در ذهنم ثبت نشده و یا اینکه نمی‌تونم به یاد بیارم. ادامه آن شب به تقسیم‌بندی خاطراتم سپری شد، 14تا 18 سالگی بدترین دوران، 18 تا 19 سالگی مزخرف و 20 به بعد را دوست داشتم. همان شب بود که فهمیدم باید خاطرات بد را به زباله‌دان تاریخ سپرد اما ناگهان بدترین اتفاق افتاد و من فهمیدم که سه ماه و 10 روز آینده 25سالم تموم میشه و نه 24 سالم؛ و ای کاش در این جهل باقی می‌ماندم.

هیچ‌وقت درست یاد نگرفتم که چی میگن: بوی الرحمانش میاد یا صدای الرحمانش میاد؟ از اون چیزهایی بوده که دوست داشتم تو جهلش باقی بمونم چون دوست دارم بگم بوی الرحمانش میاد، جالب میشه؛ الرحمان رو باید بخونن در نتیجه صوته و صوت بو نداره و صوت شنیدنیه. حال بگذریم؛ مهم این بود که بگم از کدومش بیشتر خوشم میاد و می‌خوام تو جهلش بمونم.
امروز برام خیلی جالب بود، بعد از مدت‌ها با یکی از بچه‌ها نشستیم و یاد اولین ایام آشنایی کردیم. جالب بود به حماقت‌های اون زمانمون خندیدم و به الان خودمون افتخار کردیم. البته افتخار که نبود خوشحالی از اون بود که مثل گذشته نبودیم و فرق کردیم. کل مسیر برگشت به خونه رو فکر کردم که چی شد از اون جمع چندین نفره رسیدیم به یه مشت آدم که عمرا نمی‌تونیم زیر یه سقف جمع بشیم. هرکی برا خودش یه مشکلی داره، یه دردسری داره و یه جایی گیره. جالب‌تر این بود با تمام مشکلات، اون آدم‌ها هنوز همون مقدار زمان رو میزارن برای رفقاشون ولی نه برای قدیمی‌ها بلکه برای آدم‌های دیگه؛ آدم‌هایی که شاید اونقدر تو رفاقتشون احساس مسوولیت نکنند و خیلی چیزای دیگه.

پ.ن: تمام این مطلب از این توییت سرچشمه گرفت: دلم برا رفاقتای قدیم تنگ شده، وقتی میگم قدیم فک نکن 100 سال پیش، همین 2سال پیش، خیلی خوب بود، انقدر زندگی قهوه‌ایمون نکرده بود.